Μήνυμα Μητροπολίτου ΓΟΧ Περιαώς και Σαλαμνίνος Γεροντίου Β για την τεσσαρακοστή

Πρός τούς Πανοσιολογιωτάτους καί Αἰδεσιμολογιωτάτους Ἱερεῖς, τίς σεπτές Μοναστικές ἀδελφότητες τῶν Ἱερῶν Μονῶν, τά ἐντιμώτατα Ἐκκλησιαστικά Συμβούλια τῶν Ἱερῶν Ναῶν καί τό εὐσεβές πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς καί Σαλαμῖνος.

«Ἔφθασε καιρός, ἡ τῶν πνευματικῶν ἀγώνων ἀρχή, ἡ κατά τῶν δαιμόνων νίκη, ἡ πάνοπλος ἐγκράτεια, ἡ τῶν ἀγγέλων εὐπρέπεια καί ἡ πρός Θεόν παρρησία.»

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίω,

Καί πάλιν γιά ἄλλη μία χρονιά διανοίγεται ἔμπροσθέν μας ἀπό τήν αὔριον τό στάδιο τῶν πνευματικῶν ἀγώνων, ἡ ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Ἡ νηστεία ἡ ὁποία εἶναι μέσον μετανοίας καί ψυχικῆς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ταπεινώσεως τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος συναισθανόμενος ὅλο τό βάρος τῶν ἁμαρτιῶν του καί θεωρῶν τόν ἑαυτό τοῦ ἀνάξιον νά πλησιάσει εἰς τόν Θεόν, κύπτει ἐν ταπεινώσει διά νηστείας καί μετανοίας καί ζητεῖ τό ἔλεος τῆς θείας εὐσπλαχνίας.

Διότι νηστεία ἄνευ μετανοίας καί ψυχικῆς ταπεινώσεως ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἶναι ξηρά καί ἐγωϊστική πράξις ἄνευ πνευματικῆς ἀξίας.

Αὐτόν τόν σκοπόν μετανοίας καί ταπεινώσεως ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἶχε καί ἡ νηστεία «τῆς ἡμέρας τοῦ ἐξιλασμοῦ» εἰς τούς Ἑβραίους (Λευϊτικόν ΚΖ΄, 27-32). Καί κατά τό παράδειγμα τῶν Νινευϊτῶν ἡ ἐπιστροφή πρός τόν Θεόν καί ἡ μετάνοια διά ταύτης τῆς νηστείας ἐκδηλώνεται.

Ἀλλ’ ἡ νηστεία δέν εἶναι μόνον μέσον ἰσχυρόν μετανοίας καί ἐξυψώσεως τοῦ ἀνθρώπου πρός τῶν Θεόν. Εἶναι ἀκόμα καί χαλινός τῶν ἐπιθυμιῶν τῆς σαρκός καί σταυρός τῶν παθῶν καί νέκρωσις αὐτῶν.

Ὅσοι εἶναι τοῦ Χριστοῦ, τήν σάρκα ἐσταύρωσαν μαζί μέ ὅλα τά πάθη της καί τίς ἐπιθυμίες, διακηρύττει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ (Γαλατ. Ε΄, 24). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος παραγγέλλει: «Τῆς σαρκός πρόνοιαν μή ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας», δηλαδή μή κοιτάζετε πῶς καί πῶς νά ἱκανοποιήσετε τίς ἐπιθυμίες τοῦ σώματος. (Ρωμ. ΙΓ΄). Ἀλλά τί; Δουλεύσατε λέγει καί χαλιναγωγήσετε τό σῶμα, ὑποτάσσοντας αὐτό εἰς τήν ψυχήν.

Ἔτσι ἀκριβῶς, ἡ ἁγία νηστεία εἶναι τό καταλληλότερον μέσον τῆς ἀσκήσεως πρός χαλιναγώγησιν καί καθυπόταξιν τῆς σαρκός εἰς τό πνεῦμα.

Ἀπαραίτητο συμπλήρωμα τῆς νηστείας καί τῆς ἐλεημοσύνης εἶναι ἡ προσευχή ἡ ὁποία ὅταν γίνεται μέ πίστη καί ταπείνωση σβήνει ἁμαρτίες, διώχνει τούς δαίμονες, ἐλέγχει τά στοιχεῖα τῆς φύσεως, ἀνασταίνει νεκρούς, βγάζει ψυχές ἀπό τόν Ἅδη, κάνει θαύματα καί σημεῖα.

Ἡ προσευχή λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες εἶναι ἕνωση ἀνθρώπου καί Θεοῦ, συντήρηση τοῦ κόσμου, καταλαγή μέ τό Θεό, μητέρα τῶν δακρύων, συγχώρηση τῶν ἁμαρτημάτων, γέφυρα πού σώζει ἀπό τούς πειρασμούς, τεῖχος πού προστατεύει ἀπό τίς θλίψεις, συντριβή τῶν δαιμονικῶν ἐπιθέσεων, πελέκι τῆς ἀπελπισίας, λύση τῆς λύπης, ἀπαλλαγή τοῦ θυμοῦ, φυγή τῶν ἀρετῶν, πρόξενος τῶν θείων χαρισμάτων, τροφή τῆς ψυχῆς, φωτισμός τοῦ νοῦ καθρέφτης τῆς πνευματικῆς προκοπῆς

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίω,

Πατρικά καί ἀνεπιτήδευτα εὔχομαι μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου νά διέλθετε μέ ἀγωνιστική διάθεση καί ἱερή συγκίνηση (κατάνυξη) τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή καί ὁ Θεός νά μᾶς ἀξιώσει νά φθάσουμε αἰσίως στό τέρμα νικητές, γιά νά προσκυνήσουμε τά Πάνσεπτα Πάθη καί τήν Ἁγίαν Ἀνάστασιν, τοῦ «Θείου Λυτρωτοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ»


Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί εὐλογιῶν

Ὁ Μητροπολίτης